La Chouffe Classic 2018

Hoe diep kun je gaan?

Met Red Bull kop over kop nog vers in mijn geheugen, begon ik te zoeken naar een nieuw doel voor 2018. Terwijl ik terugdacht aan mijn prestaties en ervaringen van het afgelopen fietsseizoen, werd ik benaderd door Marcel P., een fietsmaatje. Samen besloten we ons, met vijf man sterk, in te schrijven voor de La Chouffe Classic. Volgens Marcel P. is het een Killer van een toertocht. En als hij dat zegt, dan weet je dat je je borst nat kunt maken!

La Chouffe Classic 2018

De toertocht vindt plaats in de prachtige omgeving van Houffalize in de Ardennen. Midden in dit adembenemende landschap hebben we een huisje gehuurd. Het verblijf tussen vijf stoere mannen zit vol adrenaline en stoere praatjes, terwijl we allemaal proberen de spanning de baas te blijven. Maar ondanks alle bravoure is de Spanning voelbaar!

De dag van de race

De spanning hangt nog steeds in de lucht aan de ontbijttafel. Niet iedereen heeft goed geslapen, en ik moet toegeven dat ik zelf ook een tijdje wakker heb gelegen. Met een mix van zenuwen en adrenaline rijden we richting de start. Om de drukte te vermijden, besluiten we 2 km eerder te parkeren en vanaf daar naar de start te fietsen.

Eenmaal aangekomen halen we de racefietsen uit de auto. Gelukkig heb ik alles meegenomen, inclusief mijn voeding die ik twee dagen van tevoren heb voorbereid. Thuis heb ik mijn isotone sportdrank in boterhamzakjes nauwkeurig afgewogen en mijn reepjes klaargelegd – samen vormen ze een solide basis om mijn energie elk uur met 70 gram koolhydraten aan te vullen. Voor de zes uur durende rit heb ik zes zakjes en reepjes bij me.

Ik plaats mijn bidons in de houder en start mijn Wahoo fietscomputer. De Wahoo Bolt is al jaren mijn trouwste metgezel. Samen hebben we lief en leed gedeeld, en de afgelopen weken heb ik hier veel trainingen op gevolgd. Ook vandaag helpt de Wahoo me om niet te hard van stapel te lopen – een afspraak die ik met mijn coach, Bastaan Gruppen, heb gemaakt. Ik ben er klaar voor!

“Heren? Ik ben mijn voeding vergeten!”

Ik kan wel janken!

We vertrekken, en de weg gaat direct vals plat omhoog. Mijn hartslag schiet al snel naar 145 bpm – niet bepaald wat ik in gedachten had. Ik had gehoopt op een rustige warming-up om mijn hartslag geleidelijk op te bouwen richting de eerste klim. Ondertussen fietsen mijn fietsmaatjes al zo’n 200 meter voor me, en ik probeer in mijn eigen tempo dichterbij te komen. Na 15 minuten alleen rijden besluit ik mijn zakken in mijn fietsjack te controleren. Op dat moment overkomt me iets verschrikkelijks: ik ben mijn voeding vergeten! Het ligt nog in de auto. Ik kan wel janken!

In paniek voer ik mijn tempo op om mijn fietsmaatjes in te halen en dit verschrikkelijke nieuws met hen te delen. Mijn hartslag stijgt ondertussen verder naar boven de 150 bpm. Amper begonnen, en ik rijd al alsof ik in een tijdrit zit. Ik weet niet hoe ik het moet zeggen en voel me beschaamd. Mijn maatjes weten immers hoeveel tijd en aandacht ik aan mijn voorbereiding heb besteed. Toch moet ik het kwijt: “Heren? Ik ben mijn voeding vergeten!”

Mijn fietsmaatjes zijn helden!

Alles al weken en dagen voorbereid en dan overkomt me dit! Marcel P en Jordi geven me nog de keuze om terug te gaan, maar dat kan ik niet over mijn hart verkrijgen. Ik besluit om door te fietsen. Gebruik te maken van twee reepjes die ik van deze TOPPERS mag gebruiken, om vervolgens bij de eerste stop dit aan te vullen. Gelukkig had ik wel mijn bidons meegenomen. Goed voor twee uur isotone sportdrank, beide goed voor 80 gram aan koolhydraten.

Côte de la Haussire

We rijden verder, wiel aan wiel: Jordy, Marcel P. en ik. Totdat Marcel P. aangeeft dat zijn achterwiel trilt bij het afdalen. We besluiten te stoppen, en het blijkt dat zijn achterwiel niet strak genoeg is aangedraaid. Levensgevaarlijk! Alsof dat nog niet genoeg is, staan we plots voor de afslag naar de zwaarste helling van de Benelux: de Côte de la Haussire. We zijn nog geen 22 km onderweg.

Ik heb geen idee wat me te wachten staat. Dit is mijn eerste keer op deze klim, en ik begin het eerste stukje stevig omhoog te rijden. Nog steeds wiel aan wiel, met een redelijk tempo, tot ik zie dat de klim, die al stijl omhoog ging, nog een scherpe knik maakt. De stijgingspercentages tikken 13-14% aan. Dit wordt een zware beproeving.

Mijn hartslag stijgt al snel boven de 160 bpm, terwijl mijn maximale hartslag 173 bpm is. Deze klim is een Killer, zoveel is duidelijk! Ik probeer in een goede cadans te komen, maar het lukt niet. Ik voel me slecht, veel te warm, en probeer mijn armstukken omlaag te krijgen, mijn handschoenen uit te doen en het ritsje van mijn fietsjack open te krijgen. Het kost me enorm veel moeite, maar uiteindelijk lukt het. Je wilt niet weten hoe zwaar dit voelt… Oh, wat heb ik het zwaar!

Mijn ademhaling gaat te keer. Ik ben kortademig, iets wat ik herken van andere zware ritten, maar dit keer snak ik naar zuurstof. Dat is nieuw voor mij. Was ik dan toch niet fit genoeg? Blijkbaar niet. Er zit niets anders op dan me hier mentaal doorheen te vechten.

Totaal onderschat!

Waarom het zo slecht voelt? Ik heb geen idee… Dit had ik absoluut niet verwacht. Met angst voor wat nog komen gaat, blijf ik rijden tot het eindpunt van de klim. Wat een beest van een klim! Totaal onderschat. Als alle klimmetjes zo zwaar zijn, weet ik niet zeker of ik dit ga uitrijden. Dat idee alleen al voelt als een ramp. Dit mag me niet overkomen. Terwijl allerlei gedachten door mijn hoofd razen, weet ik één ding zeker: opgeven is geen optie.

In de afdaling kan ik gelukkig behoorlijk herstellen. Helaas raak ik Jordi en Marcel P. uit het oog. Blijkbaar hadden zij meer kracht om deze klim te trotseren. Op weg naar de volgende klim rijden we uiteindelijk weer samen. Ik probeer mijn eigen tempo te rijden, maar het tempo van Jordi en Marcel P. is simpelweg te hoog voor mij. Blijkbaar heb ik vandaag niet de benen. Bij de volgende klim vliegen de twee heren opnieuw de berg op. Ik besluit hen te volgen, maar dan wel in mijn eigen tempo, net zoals Dumoulin dat zou doen.

Een verstandige beslissing

Na de klim staan Jordi en Marcel P. onderaan op me te wachten. We besluiten, of beter gezegd, ik besluit, om deze strijd voortaan in mijn eigen tempo aan te gaan. Het is geen gemakkelijke keuze, maar het steeds laten wachten van mijn fietsmaatjes voelt niet goed. Of het nu aan mijn benen ligt of aan mijn humeur, ik weet het niet precies. Met een schakelsysteem dat niet goed werkt en inmiddels de eerste buikrampen, lijkt dit de verstandigste keuze.

Fietsenmaker pech en herstel onderweg

Een week voor de La Chouffe Classic besloot ik mijn fiets nog even te laten nakijken bij de fietsenmaker. Slim gedacht, toch? Helaas niet. Bij de start bleek dat mijn fiets niet goed schakelde – de voorderailleur weigerde mee te werken. Wat een frustratie! Dit kon ik er echt niet bij hebben, met een zware rit in het vooruitzicht. Bedankt, fietsenmaker…

Bij de eerste stop moest ik mijn fiets noodgedwongen laten nakijken door de mecanicien. Hij deed zijn best om het probleem op te lossen, maar dat lukte slechts gedeeltelijk. Na 100 km, en inmiddels ook last van buikkrampen, was ik genoodzaakt om opnieuw een stop te maken voor reparatie. Dit keer werd het probleem volledig verholpen. En alsof dat niet genoeg opluchting was, besloot ik mijn eigen Dumoulintje te doen. Wat een verlichting! Ik voelde me als herboren en was eindelijk klaar om de laatste 65 km “normaal” uit te rijden.

Onderweg verloor ik wel mijn fietsbril. Hoewel ik lekker in een groepje reed met een snelheid van 35-38 km/u, besloot ik de bril te laten liggen om mijn rit niet te onderbreken. Nog steeds alleen rijdend, sloot ik me onderweg bij verschillende groepjes aan. Veel van hen gingen hard de klimmetjes op, en hoewel de verleiding groot was om mee te gaan, koos ik ervoor mijn eigen tempo te houden. Het bleek een slimme keuze, want ik kwam dezelfde groepjes telkens weer tegen. Best efficiënt, toch?

Op weg naar de Ourberg (Côte de Weveler)

Op weg naar de grens met België en Duitsland rijd ik richting de Ourberg (Côte de Weveler). Mijn benen voelen vermoeid, maar ik merk dat ik langzaam in een lekker ritme kom. Na ongeveer 124 km krijg ik echter de eerste krampverschijnselen. Misschien door een tekort aan vocht? Bij elke stop heb ik kleine stukjes banaan en sinaasappel gegeten, maar van muesli repen, stroopwafels en andere zoete snacks moet ik niks hebben. Misschien heb ik te weinig gegeten, maar eerlijk is eerlijk: ik heb nog nooit zoveel hoogtemeters beklommen. Deze klimmetjes zijn veel steiler en langer dan ik gewend ben in Limburg.

Bij de Ourberg rijd ik in mijn eigen tempo en begin ik het klimmen aardig onder de knie te krijgen. Het duurt wel lang, en zoals vaak wordt gezegd, is er altijd wind tegen op deze klim – en volgens mij klopt dat ook. Bovenaan vind ik nog de kracht om even aan te zetten. Wat een uitzicht! Ik vergeet bijna om ervan te genieten.

De kramp laat van zich horen

Na een smakelijke bevoorrading bij de brouwerij van La Chouffe – nee, nog geen bier, ik heb al 10 weken geen alcohol gedronken – neem ik wat extra tijd om te herstellen. Ik eet een paar zakjes honing en masseer mijn benen. De kramp lijkt me toe te juichen. Met een schuin oog zie ik de tijdregistratiekasten al staan… Daar is vast het volgende klimmetje!

De Longue Virée

Daar is hij dan: De Longue Virée. Tot mijn verrassing voelen mijn benen verrassend “goed” in vergelijking met de krampverschijnselen van voor de stop. Ik rijd iedereen voorbij. Zijn de anderen aan het uitfietsen of ben ik gewoon een Diesel? Het gevoel dat het einde in zicht is, werkt enorm motiverend. Ook de afdaling naar Houffalize is heerlijk en geeft me het gevoel dat ik dit heb verdiend.

Op weg naar de Côte de Saint Roche

Met 155 km in de benen ben ik onderweg naar de Côte de Saint Roche. De dag ervoor hebben we deze klim met de auto verkend, en eerlijk gezegd maakte dat me niet bepaald zekerder. Vermoeide benen en krampverschijnselen zorgen ervoor dat ik me mentaal moet voorbereiden op deze KILLER. Net als bij velen komt de gedachte in mijn hoofd op om deze klim over te slaan. Maar ik ben hier niet voor niks gekomen. Ik sla niks over! Laat maar komen!

Côte de Saint Roche: De ultieme test

De Côte de Saint Roche, bekend van Luik – Bastenaken – Luik, is kort maar krachtig: 900 meter lang met een gemiddelde stijging van 11,7%. Deze klim kent geen genade. Toch weet ik iedereen in te halen op weg naar de top. Niemand kan mij volgen. Terwijl ik omhoog kijk, krijg ik zelfs last van mijn nek – het lijkt alsof er geen einde aan komt!

Halverwege de klim staat een groep mensen met een spandoek en het nummer Kind van de Duivel van Je Broer speelt op de achtergrond. Toepasselijk, met mijn rood-zwarte racefiets en kleding. Wat me het meest motiveert, is dat dit nummer favoriet is bij mijn 10 maanden oude zoontje. We luisteren er vaak samen naar, en dat geeft me een extra boost. Pappa vindt het ook een lekker nummer.

Met een hartslag van boven de 160 bpm en een snelheid van 9-10 km/u voel ik mijn benen branden, maar ik zet nog even aan. Staand op de trappers geef ik alles wat ik heb. Mensen langs de kant juichen luid, en ook al weet ik niet of het voor mij is, het werkt enorm motiverend. Uiteindelijk bereik ik de top. De Côte de Saint Roche is de laatste klim, en zoals altijd volgt er een heerlijke afdaling.

Ik ben gefinisht! Het besef dringt nog niet helemaal tot me door, maar een euforisch gevoel stroomt door mijn lichaam. Het lactaat (melkzuur) niet, want de kramp blijft rondwaren in mijn benen. Gelukkig weet ik het onder controle te houden. Ondanks wat pech kijk ik terug op een zwaar bevochten “wedstrijd” en voel ik me zeer voldaan.

Positieve ervaringen en prestaties

• Volbracht: De La Chouffe Classic succesvol uitgereden.
• Hoogtemeters: Voor het eerst +2839 hoogtemeters overwonnen.
• Geen opgave: Geen enkele klim afgestapt, zelfs niet op de zwaarste hellingen.
• Ervaring: Pas mijn derde fietsseizoen, maar met een solide voorbereiding.
• Individuele prestatie: Het grootste deel van de rit (160+ km) alleen gereden.
• Kramp beperkt: Krampverschijnselen traden pas na 124 km op, maar geen volledige kramp.
• Hartslagzones verbeterd:
  • 1 minuut op een hartslag van 171 bpm.
  • 10 minuten op een hartslag van 170 bpm.
  • 10 minuten op een hartslag van 169 bpm.
  • 20 minuten op een hartslag van 161 bpm.
• Niet opgegeven: Eindigde als tweede van mijn fietsmaatjes op de Côte de St-Roch.
• Ranking: Behaalde de 851e plaats van de 3402 deelnemers – een resultaat om trots op te zijn!

Uitdagingen en mentale strijd

• Vergeten voeding: Mijn zorgvuldig voorbereide eten lag nog in de auto – balen!
• Technische problemen: Mijn versnelling werkte niet goed (bedankt, fietsenmaker…).
• Reparaties onderweg: Twee keer langs de mecanicien moeten gaan voor herstelwerk aan mijn fiets.
• Geen warming-up: Het parcours begon direct met klimmen; nergens een vlak stuk om in te rijden.
• Zware start: Na 22 km al geconfronteerd met een brute klim, de Côte de Haussire – wat een beproeving!
• Kort ademend: Door mijn eigen tempo te rijden moest ik vaak alleen fietsen.
• Niet fit: De laatste twee weken voelde ik me niet optimaal, wat duidelijk merkbaar was.
• Pijn bij inademen: Later in de rit kreeg ik last van mijn ademhaling.
• Buikkrampen: Twee keer flink last gehad van buikkrampen, wat het fietsen bemoeilijkte.
• ‘Dumoulintje’: Na 100 km noodgedwongen even moeten stoppen – dat luchtte op!
• Bril verloren: Onderweg mijn fietsbril kwijtgeraakt en niet teruggehaald.
• Bidons vergeten: Bij een stop slechts één bidon gevuld in plaats van beide – stomme fout.

Kortom, ik was niet op mijn scherpst, maar heb wel een onvergetelijke en zware ervaring opgedaan. Willpower 2.0!

Klimtijden en prestaties tijdens de La Chouffe Classic

Hieronder vind je een overzicht van mijn klimtijden en prestaties tijdens de zwaarste beklimmingen van de La Chouffe Classic:

Klim	Positie	Deelnemers Totaal	Tijd	Uur
Côte de la Haussire	1454	4743	16:51	9:02:48
Ourberg	1063	1943	8:54	12:23:32
Longue Virée	936	4407	11:00	14:48:51
Côte de Saint-Roch	851	3402	5:40	15:01:01

Details van de beklimmingen

• Rue de Saint Roch: 1150 meter, 127 meter hoogteverschil, gemiddelde stijging 11%.
• Côte de la Haussire Sud: 3900 meter, 275 meter hoogteverschil, gemiddelde stijging 7%.
• Ourberg (Côte de Weveler): 2200 meter, 136 meter hoogteverschil, gemiddelde stijging 6,2%.
• La Longue Virée (Côte du Mont): 3200 meter, 148 meter hoogteverschil, gemiddelde stijging 4,60%.

Bekijk mijn complete rit op Strava